ولى با توجه به يك نكته اين اشتباه بر طرف مى‌گردد، و آن اينكه: در اينجا سخن از عدالت در پاداش و كيفر است و گرفتن جزاى استحقاقى، اين منافات ندارد كه خداوند براى مؤمنان از فضل و رحمتش هزاران هزار بيفزايد كه آن مساله" تفضل" است و اين مساله" استحقاق".

" و در نهايت سرور و شادى به سر مى‌برند" (فاكهون).

" شغل" (بر وزن شتر) و" شغل" (بر وزن قفل) هر دو به معنى حوادث و حالاتى است كه براى انسان روى مى‌دهد و او را به خود مشغول مى‌دارد خواه مسرت‌بخش باشد و يا غم‌انگيز.

اما از آنجا كه بلافاصله پشت سر آن، كلمه" فاكهون" آورده شده و اين واژه جمع" فاكه" به معنى مسرور و خوشحال و خندان است، مى‌تواند اشاره به امورى باشد كه از فرط شادى انسان را چنان به خود مشغول مى‌دارد كه از امور نگرانى‌زا به كلى غافل مى‌سازد، به طورى غرق در سرور و نشاط خواهد شد كه غم و اندوهى بر او چيره نخواهد گشت، و حتى هول و وحشتى را كه به هنگام قيام قيامت و حضور در دادگاه عدل الهى به او دست داده به فراموشى مى‌سپارد، كه اگر به راستى فراموش نشود همواره سايه نگرانى و غم بر دل او سنگينى خواهد كرد، بنا بر اين يكى از آثار اين اشتغال ذهن فراموش كردن اهوال محشر است‌ [1]

[1]" راغب" در" مفردات" مى‌گويد:" فاكهه" به معنى هر گونه ميوه است، و" فكاه" به سخنانى كه انسان را مانوس و مشغول مى‌دارد گفته مى‌شود" و ابن منظور" در" لسان العرب" مى‌گويد:" فكاه" به معنى مزاح و" فاكه" به انسان خوش مشرب و مزاح گفته مى‌شود.