به بافتهاى موجود زنده مى‌كند، تا هر روز جلوه تازه‌اى از حيات را نشان دهد.

مساله حيات در جهان گياهان و حيوانات و زنده شدن زمينهاى مرده از يك سو دليل روشنى است بر اينكه علم و دانش عظيمى در آفرينش اين جهان به كار رفته، و از سوى ديگر نشانه‌اى آشكار از رستاخيز است.

روشن است كه ضمير در" لهم" به" عباد" بر مى‌گردد كه در آيات قبل آمده است، و منظور از" عباد" در اينجا تمام بندگانى است كه در مسائل مربوط به مبدء و معاد گرفتار انحراف يا اشتباهند، و قرآن وضع آنها را مايه حسرت و تاسف مى‌شمرد.

تعبير به" آية" به صورت" نكره" اشاره به عظمت و اهميت و وضوح اين نشانه توحيدى است.

جمله" فَمِنْهُ يَأْكُلُونَ‌" از يك سو اشاره به اين است كه انسان از بخشى از دانه‌هاى گياهى تغذيه مى‌كند، و بعضى ديگر قابل تغذيه براى انسان نيست، ولى فوائد ديگرى دارد مانند تغذيه حيوانات، ساختن مواد رنگى، دارويى، و امور ديگرى كه در زندگى انسان كاملا مورد استفاده است.

و از سوى ديگر با مقدم داشتن" منه" بر" ياكلون" كه معمولا براى حصر مى‌آيد اين نكته را بيان مى‌كند كه بيشترين (و نيز بهترين) تغذيه انسان از مواد گياهى است آن چنان كه گويى تمام غذاى انسان را تشكيل مى‌دهد!

آيه بعد توضيح و تشريحى بر آيه قبل است و چگونگى حيات زمينهاى مرده را بيان مى‌كند، مى‌فرمايد:" ما در زمين باغهايى از نخلها و انگورها قرار داديم و چشمه‌هايى از آن بيرون فرستاديم" (وَ جَعَلْنا فِيها جَنَّاتٍ مِنْ نَخِيلٍ وَ أَعْنابٍ وَ فَجَّرْنا فِيها مِنَ الْعُيُونِ‌).

در آيه گذشته سخن از دانه‌هاى غذايى در ميان بود، اما در اينجا از ميوه‌هاى‌