نظير اين روايت در تفسير عياشى از امام باقر و امام صادق ع نيز نقل شده است هر چند در ميان آنها تفاوتهايى وجود دارد [1] ولى با توجه به ظاهر آيات گذشته ايمان آوردن اهل آن شهر بسيار بعيد به نظر مى‌رسد چرا كه قرآن مى‌گويد آنها به وسيله صيحه آسمانى هلاك شدند.

ممكن است در اين قسمت از روايت اشتباهى از ناحيه راوى صادر شده باشد.

اين نكته نيز قابل توجه است كه تعبير به" مرسلون" در آيات فوق نشان مى‌دهد كه آنها پيامبر و فرستاده خدا بودند، بعلاوه قرآن مى‌گويد مردم شهر به آنها گفتند شما جز بشرى همانند ما نيستيد، و خداوند چيزى نازل نفرموده است.

اينگونه تعبيرات در قرآن مجيد معمولا در مورد پيامبران الهى آمده است، مگر اينكه گفته شود كه فرستادگان پيامبران نيز فرستاده خدا هستند اما اين توجيه بعيد به نظر مى‌رسد.

2- نكته‌هاى آموزنده اين داستان‌

از آنچه در آيات بالا پيرامون اين داستان خوانديم مسائل بسيارى مى‌توان آموخت كه از جمله امور زير است:

الف- افراد با ايمان در راه خدا هرگز از تنهايى وحشت نمى‌كنند، همانگونه كه يك فرد مؤمن همچون" حبيب نجار" از انبوه مشركان شهر وحشت نكرد، على ع مى‌فرمايد ايها الناس لا تستوحشوا فى طريق الهدى لقلة اهله:

" اى مردم هرگز در طريق هدايت به خاطر كمى نفرات وحشت نكنيد" [2]

[1] تفسير" مجمع البيان" جلد 8 صفحه 419 ذيل آيات مورد بحث (با كمى تلخيص).

[2]" نهج البلاغه" خطبه 201.