نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 18 صفحه : 355
داد و در صف گراميان جاى داد" (بِما
غَفَرَ لِي رَبِّي وَ جَعَلَنِي مِنَ الْمُكْرَمِينَ) [1] اى كاش
چشم حق بينى داشتند، چشمى كه با حجابهاى ضخيم و سنگين جهان مادى محجوب نگردد، و
آنچه را در پشت اين پرده است ببينند يعنى تا اينهمه نعمت و اكرام و احترام خدا را
بنگرند و بدانند در مقابل اهانتهاى آنها خداوند چه لطفى در حق من فرموده است، اى
كاش مىديدند و ايمان مىآوردند اما افسوس! در حديث آمده است كه پيغمبر گرامى
اسلام ص فرمود:
انه نصح لهم فى حياته و بعد موته
" اين مرد با ايمان هم در حال حيات خود خير خواه قوم خويش بود و هم بعد
از مرگ آرزوى هدايت آنها را داشت" [2] جالب توجه اينكه او نخست تكيه بر موهبت غفران الهى مىكند،
سپس بر اكرام، چرا كه نخست بايد با آب مغفرت روح و جان انسان از آلودگى گناهان پاك
گردد و چون پاك شد بر بساط قرب و اكرام الهى جاى گيرد.
اين نكته نيز قابل دقت است كه اكرام و احترام و بزرگداشت الهى گرچه نصيب
بسيارى از بندگان مىشود، و اصولا" تقوى" و" اكرام" دوش به
دوش هم پيش مىروند إِنَّ أَكْرَمَكُمْ
عِنْدَ اللَّهِ أَتْقاكُمْ (حجرات- 13)
ولى" اكرام" به طور كامل و بدون هيچگونه قيد و شرط در قرآن مجيد در باره
دو گروه آمده است: نخست" فرشتگان مقرب خدا" كه قرآن در باره آنها
مىگويد: بَلْ عِبادٌ مُكْرَمُونَ لا يَسْبِقُونَهُ
بِالْقَوْلِ وَ هُمْ بِأَمْرِهِ يَعْمَلُونَ:" آنها بندگان گرامى خدايند كه در سخن بر او پيشى نمىگيرند و فرمانش را
به كار مىبندند" (انبيا- 27)
[1] در اينكه" ما" در
جمله" بِما غَفَرَ لِي رَبِّي" ما مصدريه يا موصوله يا استفهاميه است؟ سه احتمال
داده شده است، ولى احتمال استفهاميه بودن بعيد به نظر مىرسد، و در ميان دو احتمال
ديگر احتمال موصوله بودن اقرب است، هر چند از نظر معنى تفاوت چندانى نمىكند.