و به دنبال آن هشدار مى‌دهد كه مراقب باشيد" همه شما سرانجام تنها به سوى او باز مى‌گرديد" (وَ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ‌).

يعنى نه تنها سر و كار شما در زندگى اين جهان با او است كه در جهان ديگر نيز تمام سرنوشت شما در دست قدرت او مى‌باشد، آرى به سراغ كسى برويد كه در هر دو جهان سرنوشت شما را به دست گرفته.

باز در اينجا از خودش سخن مى‌گويد تا جنبه تحكم و آمريت نداشته باشد، و ديگران حساب كار خود را برسند.

او در حقيقت انگشت روى بهانه اصلى بت پرستان مى‌گذارد كه مى‌گفتند:

" ما اينها را به خاطر اين پرستش مى‌كنيم كه شفيعان ما در درگاه خدا باشند" مى‌گويد: چه شفاعتى؟ و چه كمك و نجاتى؟ آنها خود نيازمند به كمك و حمايت شما هستند، در تنگناى حوادث چه كارى از آنها براى شما ساخته است؟! تعبير به" الرحمن" در اينجا علاوه بر اينكه اشاره به گستردگى رحمت خداوند و بازگشت همه نعمتها و مواهب به سوى او است، و اين خود دليلى بر توحيد عبادت مى‌باشد، بيانگر اين نكته است كه خداوند رحمن ضرر و زيانى براى كسى نمى‌خواهد، مگر اينكه خلافكارى انسان به منتها درجه خود برسد كه او را از محيط گسترده الهى دور و در وادى غضبش گرفتار سازد.