نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 18 صفحه : 342
در حالى كه شايد خودشان نيز مىدانستند كه در طول تاريخ همه پيامبران از نسل
آدم بودهاند، از جمله ابراهيم را كه همگى به رسالت مىشناختند مسلما انسان بود، و
از اين گذشته مگر نيازها و مشكلات و دردهاى انسانها را جز انسان مىتواند درك كند؟ [1] در اينكه چرا
در آيه روى صفت" رحمانيت" خداوند تكيه شده، ممكن است از اين نظر باشد كه
خداوند ضمن نقل سخن آنها مخصوصا روى اين صفت تكيه مىكند كه پاسخ آنها در نقل گفته
خودشان نهفته باشد، زيرا چگونه ممكن است خداوندى كه رحمت عامش سراسر عالم را فرا
گرفته است پيامبرانى براى تربيت نفوس و دعوت به رشد و تكامل انسان نفرستد؟
اين احتمال نيز داده شده است كه آنها مخصوصا روى وصف رحمان تكيه كردند كه
بگويند خداوند مهربان كار بندگان خود را با فرستادن پيامبران و تنظيم تكاليف مشكل
نمىكند! آنها را آزاد مىگذارد! اين منطق سست و بىپايه با سطح افكار اين گروه
متناسب بود.
***
به هر حال اين پيامبران از مخالفت سرسختانه آن قوم گمراه مايوس نشدند و
ضعف و سستى به خود راه ندادند، و در پاسخ آنها چنين" گفتند: پروردگار ما
مىداند كه ما قطعا فرستادگان او به سوى شما هستيم" (قالُوا رَبُّنا يَعْلَمُ إِنَّا إِلَيْكُمْ لَمُرْسَلُونَ).
***
" و بر عهده ما چيزى جز ابلاغ رسالت به طور آشكار و روشن نيست" (وَ ما عَلَيْنا إِلَّا الْبَلاغُ الْمُبِينُ).
[1] در باره فلسفه همگونى پيامبران با
امتها در جلد 12 صفحه 289 (ذيل آيه 94 اسراء) مشروحا بحث كردهايم.
نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 18 صفحه : 342