در آغاز انذار مى‌كند، و هنگامى كه پيروى از فرمان خدا و ترس آميخته با عظمت نسبت به او پيدا شد و اثراتش در" قول" و" فعل" انسان ظاهر گشت بشارت مى‌دهد.

به چه چيز بشارت مى‌دهد؟ نخست به چيزى كه بيشتر از هر موضوع ديگر فكر انسان را به خود مشغول مى‌دارد، و آن لغزشهايى است كه احيانا از او سر زده، به او بشارت مى‌دهد كه خداى بزرگ همه آنها را بخشوده است، سپس به اجر كريم و پاداش پر ارزش كه هيچكس جز خداوند ابعاد آن را نمى‌داند.

جالب اينكه هم" مغفرت" به صورت نكره ذكر شده، همچنين" اجر كريم" و مى‌دانيم نكره آوردن در اينگونه موارد براى بيان عظمت است.

تكيه روى عنوان" نحن" (ما) اشاره به اين است كه با قدرت عظيمى كه همه در ما سراغ داريد ديگر جاى بحث و گفتگو نيست كه چگونه استخوانهاى پوسيده و عظام رميم از نو جان مى‌گيرد، و لباس حيات در تن مى‌پوشد؟

نه تنها مردگان را زنده مى‌كنيم بلكه" تمام آنچه را از پيش فرستاده‌اند