الرَّحْمنَ بِالْغَيْبِ‌).

" و كسى كه چنين است او را بشارت به مغفرت و پاداش پر ارزش ده" (فَبَشِّرْهُ بِمَغْفِرَةٍ وَ أَجْرٍ كَرِيمٍ‌).

در اينجا به چند نكته بايد توجه داشت:

1- در اين آيه دو وصف براى كسانى كه" انذار" و" اندرز" پيامبر ص در آنها مؤثر است ذكر شده: پيروى از ذكر، و خشيت از خداوند در پنهان، البته منظور از بيان اين دو وصف همان آمادگى و جنبه" بالقوه" آن است، يعنى انذار تنها در كسانى مؤثر واقع مى‌شود كه گوش شنوا و قلب آماده دارند، انذار در آنها دو اثر مى‌گذارد: نخست پيروى از ذكر و قرآن، و ديگر احساس ترس در برابر پروردگار و مسئوليتها.

و به تعبير ديگر اين دو حالت بالقوه در آنها وجود دارد، اما بعد از انذار به فعليت مى‌رسد بر خلاف كوردلان لجوج و غافل كه هرگز نه گوش شنوا دارند نه آماده خشيت‌اند.

اين آيه درست مانند آيات نخستين سوره بقره است كه مى‌گويد: ذلِكَ الْكِتابُ لا رَيْبَ فِيهِ هُدىً لِلْمُتَّقِينَ‌:" اين كتاب آسمانى شكى در آن نيست و مايه هدايت پرهيزكاران است".

[1] نحل- 44، فصلت- 41، زخرف- 44، قمر- 25، در عين حال واژه" ذكر" به معنى مطلق يادآورى نيز در قرآن كرارا به كار رفته.