مسلما منظور از اين قوم همان مشركان عرب مى‌باشد و اگر گفته شود به اعتقاد ما هيچ امتى بدون انذار كننده نبوده، و زمين هرگز از حجت خدا خالى نخواهد شد، بعلاوه در آيه 24 سوره فاطر خوانديم‌ وَ إِنْ مِنْ أُمَّةٍ إِلَّا خَلا فِيها نَذِيرٌ:

" هيچ امتى نبود مگر اينكه بيم دهنده‌اى در آنها وجود داشت.

در پاسخ مى‌گوئيم منظور از آيه مورد بحث انذار كننده آشكار و پيامبر بزرگى است كه آوازه او همه جا بپيچد، و گرنه در هر زمانى حجت الهى براى مشتاقان و طالبان وجود دارد، و اگر مى‌بينيم دوران ميان حضرت مسيح ع و قيام پيامبر اسلام ص را دوران فترت شمرده‌اند نه به اين معنى است كه مطلقا حجت الهى براى آنها وجود نداشته، بلكه فترت از نظر قيام پيامبران بزرگ و اولو العزم است.

أمير مؤمنان على ع در اين زمينه مى‌فرمايد:

ان اللَّه بعث محمدا (ص) و ليس احد من العرب يقرأ كتابا و لا يدعى نبوة!:

" خداوند هنگامى محمد را مبعوث ساخت كه احدى از عرب كتاب آسمانى نمى‌خواند و ادعاى نبوت نمى‌كرد (نهج البلاغه خطبه 33 و 104).

به هر حال هدف از نزول قرآن اين بود كه مردم غافل را هشيار، و خواب‌زدگان را بيدار سازد، و خطراتى كه آنها را احاطه كرده و گناهانى كه در آن فرو رفته‌اند و شرك و فسادى كه به آن آلوده شده‌اند به آنها يادآورى كند، آرى قرآن كه پايه آگاهى و بيدارى، و كتاب پاكسازى دل و جان است.