به كوه‌ها گفتيم با داود همصدا شويد و همچنين شما اى پرندگان با او هم آواز گرديد" و هر گاه او ذكر و تسبيح خدا مى‌گويد زمزمه را سر دهيد (يا جِبالُ أَوِّبِي مَعَهُ وَ الطَّيْرَ).

كلمه اوبى در اصل از" تاويب" به معنى ترجيع و گرداندن صدا در گلو است، اين ماده گاهى به معنى توبه نيز استعمال مى‌شود بخاطر اينكه حقيقت آن بازگشت به سوى خداست.

گرچه همه ذرات جهان ذكر و تسبيح و حمد خدا مى‌گويند، خواه داودى با آنها همصدا بشود يا نشود، ولى امتياز داود اين بود كه به هنگام بلند كردن صدا و سردادن نغمه تسبيح، آنچه در كمون و درون اين موجودات بود آشكار مى‌گشت و زمزمه درونى به نغمه برونى تبديل مى‌شد همانگونه كه در مورد تسبيح" سنگريزه" در دست پيامبر اسلام ص نيز در روايات آمده است.

در روايتى از امام صادق ع مى‌خوانيم:

انه خرج يقرأ الزبور و كان اذا قرأ الزبور لا يبقى جبل و لا حجر و لا طائر الا اجابه!:

" داود به سوى دشت و بيابان خارج شد، و هنگامى كه زبور را تلاوت مى‌كرد هيچ كوه و سنگ و پرنده‌اى نبود مگر اينكه با او همصدا مى‌شد" [1] بعد از ذكر اين فضيلت معنوى به ذكر يك فضيلت مادى پرداخته مى‌گويد:

" و ما آهن را براى او نرم كرديم" (وَ أَلَنَّا لَهُ الْحَدِيدَ).

ممكن است گفته شود خداوند به صورت اعجازمانندى روش نرم كردن آهن را به داود تعليم داد، آن چنان كه بتواند از آن مفتولهاى نازك و محكمى براى بافتن زره بسازد، و يا گفته شود كه قبل از داود براى دفاع در جنگها از صفحات آهن استفاده مى‌شد كه هم سنگين بود و هم اگر آن را به خود مى‌بستند چنان خشك و انعطاف ناپذير بود كه جنگجويان را سخت ناراحت مى‌كرد،

[1]" كمال الدين صدوق" (طبق نقل الميزان جلد 16 صفحه 390).