نساختند، و در حالى كه محرومان لباس كرباس هم در تن نداشتند در بند لباسهاى فاخر نبودند، خداوند به جبران اينها در جهان ديگر بهترين لباسهاى و زيورها را بر آنها مى‌پوشاند.

آنها در اين جهان ظاهر خويش را به خيرات آراستند خدا نيز در جهان ديگر كه جهان تجسم اعمال است ظاهرشان را به انواع زيورها مى‌آرايد.

بارها گفته‌ايم: الفاظ ما كه براى زندگى محدود اين جهان وضع شده هرگز نمى‌تواند بيانگر مفاهيم عالم بزرگ قيامت باشد، براى بيان آن نعمتها الفباى ديگر و فرهنگ و قاموس ديگرى لازم است، ولى به هر حال براى اينكه شبحى از آن نعمتهاى بزرگ براى ما زندانيان اين جهان نشان داده شود بايد از توانايى ناچيز همين الفاظ در تبيين آن نعمتها كمك گيريم.

بعد از ذكر اين نعمت مادى به نعمت معنوى خاصى اشاره كرده مى‌فرمايد:

" آنها مى‌گويند حمد و ستايش مخصوص خداوندى است كه غم و اندوه را از ما بر طرف ساخت" (وَ قالُوا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ‌).

آنها از اين موهبت عظيم كه نصيبشان شده، و تمام عوامل غم و اندوه به بركت لطف الهى از محيط زندگانيشان دور گشته، و آسمان روحشان از لكه‌هاى ابرهاى تاريك اندوه پاك شده، خدا را حمد و ستايش مى‌كنند، نه ترسى از عذاب الهى دارند نه وحشتى از مرگ و فنا، نه موجبات ناامنى خاطر فراهم است، و نه آزار بد انديشان و تحميلات ناپاكان و جباران و همنشينى بدان و نااهلان.

بعضى از مفسران اين حزن و اندوه را اشاره به غمهايى نظير آنچه در دنيا است دانسته‌اند، و بعضى اشاره به اندوهى كه در محشر در باره نتيجه كار خود دارند مى‌دانند، در حالى كه اين دو تفسير با هم تضادى ندارند و مى‌تواند در معنى آيه جمع باشد.

" حزن" (بر وزن عدم) و" حزن" (بر وزن مزد) چنان كه در بسيارى‌