اين روايات چنان كه بارها گفته‌ايم بيان مصاديق روشن و درجه اول است، و مانع از آن نخواهد بود كه علما و دانشمندان امت، و صالحان و شهدايى كه در طريق پاسدارى از اين كتاب آسمانى و تداوم بخشيدن به دستورات آن تلاش و كوشش كردند، در عنوان" الَّذِينَ اصْطَفَيْنا مِنْ عِبادِنا" (بندگان برگزيده خداوند) داخل باشند.

سپس به يك تقسيم بندى مهم در اين زمينه پرداخته، مى‌گويد:

" از ميان آنها عده‌اى به خويشتن ستم كردند، و گروهى راه ميانه را در پيش گرفتند، و گروهى به فرمان خدا در نيكيها بر ديگران پيشى گرفتند، و اين فضيلت بزرگى است" (فَمِنْهُمْ ظالِمٌ لِنَفْسِهِ وَ مِنْهُمْ مُقْتَصِدٌ وَ مِنْهُمْ سابِقٌ بِالْخَيْراتِ بِإِذْنِ اللَّهِ ذلِكَ هُوَ الْفَضْلُ الْكَبِيرُ).

ظاهر آيه اين است كه اين گروه‌هاى سه گانه در ميان" برگزيدگان خداوند" كه وارثان و حاملان كتاب الهى هستند مى‌باشند.

به تعبير روشنتر: خداوند پاسدارى اين كتاب آسمانى را بعد از پيامبرش بر عهده اين امت گذاشته، امتى كه برگزيده خدا است، ولى در ميان اين امت گروه‌هاى مختلفى يافت مى‌شود: بعضى به وظيفه بزرگ خود در پاسدارى از اين كتاب و عمل به احكامش كوتاهى كرده، و در حقيقت بر خويشتن ستم نمودند، اينها مصداق" ظالم لنفسه" مى‌باشند.

گروهى ديگر تا حد زيادى به اين وظيفه پاسدارى و عمل به كتاب قيام نموده‌اند، هر چند لغزشها و نارساييهايى در كار خود نيز داشته‌اند، اينها مصداق" مقتصد" (ميانه رو) مى‌باشند.

و بالآخره گروه ممتازى وظائف سنگين خود را به نحو احسن انجام داده، و در اين ميدان مسابقه بزرگ بر همگان پيشى گرفته‌اند، اين گروه پيشرو همانها هستند كه در آيه فوق از آنها به عنوان" سابِقٌ بِالْخَيْراتِ بِإِذْنِ اللَّهِ‌"