پروردگار مايه نجاتند.

بعضى از مفسران جمله" و يَزِيدَهُمْ مِنْ فَضْلِهِ‌" را اشاره به مقام" شهود" دانسته‌اند كه در قيامت براى مؤمنان حاصل مى‌شود كه به جمال و جلال پروردگار مى‌نگرند، و برترين لذت را از اين تماشا مى‌برند.

ولى ظاهرا جمله مزبور معنى وسيعى دارد كه هم محتواى حديث را شامل مى‌شود، و هم مواهب ناشناخته ديگر را.

جمله" إِنَّهُ غَفُورٌ شَكُورٌ" نشان مى‌دهد كه نخستين لطف پروردگار در حق آنها همان آمرزش گناهان و لغزشهايى است كه احيانا از آنها سر زده، چرا كه بيشترين نگرانى انسان نگرانى از اين ناحيه است.

بعد از آنكه از اين نظر آسوده خاطر شدند آنها را مشمول" شكر" خود قرار مى‌دهد يعنى از اعمالشان تشكر مى‌كند، و برترين جزا را به آنها مى‌بخشد.

در تفسير مجمع البيان ضرب المثل جالبى در اينجا از عرب نقل شده كه مى‌گويند:" اشكر من بروقه":" فلان كس از درخت بروقه‌ [1] سپاسگزارتر است" و اين اشاره به درخت كوچكى است كه در سرزمين عربستان وجود داشته، و اعتقاد اعراب اين بوده هنگامى كه ابر بر سر آن سايه مى‌افكند به زودى سبز مى‌شود، و برگ بيرون مى‌آورد، بى‌آنكه ابر ببارد!، و اين ضرب المثلى است براى نهايت سپاسگزارى كه در برابر كمترين خدمت بزرگترين پاداش را بدهند [2] البته خالق چنين درختى از آن هم سپاسگزارتر و بخشنده‌تر است.

[1] بروقه بر وزن حنجره.

[2] مجمع البيان جلد 8 صفحه 407.