در اينجا به چند نكته بايد توجه كرد:

1- با اينكه آسمان بالاى سر و زمين زير پاست در آيه فوق تعبير به‌ ما بَيْنَ أَيْدِيهِمْ‌ (پيش روى آنها) وَ ما خَلْفَهُمْ‌ (پشت سر آنها) شده است، و تنها موردى در قرآن است كه اين تعبير در آن ديده مى‌شود، اين تعبير ممكن است اشاره به اين معنى باشد كه منظره آسمان به هنگام طلوع و غروب خورشيد و ماه و ستارگان اهميت بيشترى دارد و قدرت و عظمت حق در آن لحظه آشكارتر است، و مى‌دانيم هنگامى كه انسان رو به افق مى‌ايستد اين منظره پيش روى اوست، و زمين كه در درجه بعد از اهميت قرار دارد به عنوان پشت سر او معرفى شده است.

بعلاوه اگر اين مغروران غافل حتى اينقدر به خود اجازه نمى‌دهند كه بالاى سر خود را بنگرند چرا لا اقل آنچه را پيش روى آنها قرار دارد و در كنار افق ديده مى‌شود، نمى‌نگرند؟! 2- مى‌دانيم درون كره زمين مذاب و سوزان و در حال فوران است، و در حقيقت زندگى همه انسانها بر روى مجموعه‌اى از آتشفشانهاى بالقوه قرار دارد، يك فرمان كوچك الهى كافى است كه يكى از اين آتشفشانها سر بر آورد و منطقه عظيمى را بلرزاند و سنگ و مواد مذاب و سوزان را بر آنجا فرو ريزد.

و نيز مى‌دانيم هر شبانه روز صدها هزار سنگهاى سرگردان كوچك و بزرگ در حوزه جاذبه زمين قرار گرفته و به سوى آن جذب مى‌شوند، اگر برخورد آنها با قشر هواى محيط زمين كه سبب داغ شدن و سوختن آنها مى‌شود نبود، ساكنان زمين به طور مرتب از ناحيه آسمان سنگ باران مى‌شدند، هم اكنون نيز قدرت و شدت آنها به قدرى است كه گاهى اين مانع را پشت سر گذارده و بر زمين فرو مى‌ريزند و اين يك اخطار الهى است.

بنا بر اين اگر ما انسانها در ميان اين دو منبع خطر به فرمان خدا در نهايت آرامش زندگى مى‌كنيم همين كافى نيست كه به قدرت عظيم او پى ببريم و سر