از سوى سوم در تشبيه اول حرف نفى تكرار نشده، در حالى كه در تشبيهات سه گانه ديگر تكرار شده است.

از سوى چهارم جمله" ما يستوى" تنها در تشبيه اول و آخر آمده، و در بقيه اثرى از آن نيست.

بعضى از مفسران نكاتى براى اين تفاوتها ذكر كرده‌اند كه بعضى قابل ملاحظه است و بعضى قابل ايراد.

از جمله نكاتى كه قابل ملاحظه است اين است كه جمع بودن" ظلمات" و مفرد بودن" نور" به خاطر آنست كه ظلمت يعنى كفر شعب فراوانى دارد، اما حقيقت ايمان و توحيد يكى بيش نيست، ايمان همچون خط مستقيم است كه در ميان دو نقطه جز يك خط مستقيم وجود ندارد، اما ظلمت كفر همچون خطوط انحرافى است كه در ميان دو نقطه هزاران هزار خط انحرافى موجود است.

و نيز تقديم جنبه‌هاى منفى در دو مثال اول اشاره به آغاز اسلام است كه مردم از نابينايى جاهليت و ظلمات شرك به روشنايى و بينايى اسلام هدايت يافتند، و اما دو مثال ديگر اشاره به مراحل ديگر است كه اسلام ريشه‌هاى خود را در سرزمين دلها محكم كرده بود، و جنبه‌هاى اثباتى خود را در جامعه گسترده ساخت.

اما از اينها كه بگذريم اصولا تنوع در بيان، روح و طراوت خاصى به سخن مى‌دهد، و آن را دلنشين و زيبا و جالب مى‌سازد، در حالى كه تكرار يك نواخت- جز در موارد استثنايى- لطافت سخن را مى‌گيرد، به همين دليل هميشه فصيحان و بليغان سعى دارند تعبيرات گفتار خود را متنوع و دلنشين سازند، و مى‌دانيم قرآن در اعلى درجه فصاحت و بلاغت است.

بنا بر اين اگر نكته ديگرى جز رعايت فصاحت در كار نبود همين معنى كافى بود، هر چند ممكن است آيندگان به اسرار ديگرى جز آنچه گفتيم در اين تعبيرات دست يابند كه امروز از ما پوشيده است.