سپس مى‌افزايد:" هرگز سايه (آرام بخش) با باد داغ و سوزان يكسان نيستند" (و لا الظل و لا الحرور).

مؤمن در سايه ايمانش در آرامش و أمن و امان به سر مى‌برد، اما كافر به خاطر كفرش در ناراحتى و رنج مى‌سوزد.

" راغب" در" مفردات" مى‌گويد:" حرور" (بر وزن قبول) به معنى باد داغ و سوزان است (بادى مرگبار و خشك كننده).

بعضى آن را به معنى باد سموم دانسته‌اند و بعضى به معنى شدت حرارت آفتاب.

زمخشرى در كشاف مى‌گويد" سموم" به بادهاى موذى و كشنده‌اى مى‌گويند كه در روز مى‌وزد، اما" حرور" به همين بادها گفته مى‌شود اعم از اينكه در روز باشد يا در شب، به هر حال چنين بادى كجا و سايه خنك و نشاط آفرين كه روح و جسم انسان را نوازش مى‌دهد كجا؟

مؤمنان زندگانند، و داراى تلاش و كوشش و حركت و جنبش، رشد و نمو دارند، شاخه و برگ و گل و ميوه دارند، اما كافر همچون چوب خشكيده‌اى است كه" نه طراوتى، نه برگى، نه گلى و نه سايه دارد" و جز براى سوزاندن مفيد نيست.

در آيه 122 سوره انعام مى‌خوانيم‌ أَ وَ مَنْ كانَ مَيْتاً فَأَحْيَيْناهُ وَ جَعَلْنا لَهُ نُوراً يَمْشِي بِهِ فِي النَّاسِ كَمَنْ مَثَلُهُ فِي الظُّلُماتِ لَيْسَ بِخارِجٍ مِنْها:

" آيا كسى كه مرده بود و ما او را زنده كرديم، و نورى براى او قرار داديم كه در ميان مردم با آن راه برود، همچون كسى است كه تا ابد در ظلمات غوطه‌ور