در حديثى آمده است كه در قيامت مادر و فرزندى را مى‌آورند كه هر دو بار سنگينى از گناه بر دوش دارند، مادر از فرزند تقاضا مى‌كند در عوض آن همه زحمات كه در دنيا براى تو كشيدم مقدارى از بار مسئوليت گناه مرا را بر دوش گير، فرزند به مادر مى‌گويد از من دور شو كه من از تو گرفتارترم"! [1] در اينجا اين سؤال پيش مى‌آيد كه آيا اين آيه با آنچه در روايات فراوان در باره سنت" حسنه" و" سيئة" وارد شده منافات ندارد؟ چرا كه اين روايات مى‌گويد:" هر كس سنت نيكويى بگذارد اجر تمام كسانى كه به آن عمل كنند براى او نوشته خواهد شد بى‌آنكه از پاداش آنها كاسته شود، و كسى كه سنت بدى بگذارد وزر كسانى كه به آن عمل كنند بر او خواهد بود بى آنكه از گناه آنها كاسته شود".

ولى با توجه به يك نكته پاسخ اين سؤال روشن مى‌شود و آن اينكه در صورتى گناه كسى را بر ديگرى نمى‌نويسند كه هيچ دخالتى در آن نداشته باشد، اما اگر از طريق ايجاد سنت، يا معاونت و كمك، يا تشويق و ترغيب، سهمى در ايجاد آن عمل داشته باشد، مسلما عمل او محسوب مى‌شود، و در آن شريك و سهيم است.

بالآخره در سومين جمله پرده از اين حقيقت بر مى‌دارد كه انذارهاى پيامبر ص تنها در دلهاى آماده اثر مى‌گذارد مى‌فرمايد:" تو فقط كسانى را انذار مى‌كنى كه از پروردگار خود در غيب و پنهانى مى‌ترسند و نماز را بر پا مى‌دارند"

[1] گرچه اين حديث در تفاسير مختلف گاهى از فضيل بن عياض و گاهى از ابن عباس نقل شده ولى بعيد به نظر مى‌رسد كه آنها اين سخن را از خود گفته باشند ممكن است اصل حديث از پيامبر (ص) باشد (به تفسير ابو الفتوح و قرطبى و روح البيان مراجعه شود).