و در آخرين آيه باز به عنوان تاكيد مجدد مى‌فرمايد:" و اين كار براى خدا ناممكن نيست" (وَ ما ذلِكَ عَلَى اللَّهِ بِعَزِيزٍ).

آرى او هر چه را اراده كند به آن فرمان مى‌دهد موجود باش آن نيز بلافاصله موجود مى‌شود، انسان كه سهل است اين سخن در باره تمام عالم هستى صادق است.

به هر حال اگر به شما دستور ايمان و اطاعت و پرستش مى‌دهد همه براى خود شما است و سود و بركات آن عائد خود شما مى‌گردد.

نخست اينكه در آيات گذشته آمده بود كه" اگر خدا بخواهد شما را مى‌برد و قوم ديگرى را بجاى شما مى‌آورد" اين سخن ممكن است براى بعضى اين سؤال را به وجود مى‌آورد كه مخاطبين اين آيه همه از افراد گنهكار نيستند، چرا كه در هر عصر و زمانى مؤمنان صالحى وجود داشته و دارند، آيا ممكن است آنها نيز گرفتار عواقب گناهان ديگران شوند و محكوم به فنا گردند؟

اينجاست كه مى‌فرمايد" هيچ گنهكارى بار گناه ديگرى را به دوش نمى‌كشد" (وَ لا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرى‌).

" وزر" به معنى سنگين است و از" وزر" (بر وزن نظر) گرفته شده كه به معنى پناهگاه كوه‌هاست، و گاه به معنى مسئوليت نيز آمده است، چنان كه" وزير" را از اين نظر وزير مى‌گويند كه بار مسئوليت سنگينى بر دوش مى‌كشد،" موازره" نيز به معنى معاونت است چرا كه هر كسى به هنگام معاونت قسمتى از بار ديگرى را بر دوش مى‌كشد.

اين جمله كه يكى از پايه‌هاى اساسى در اعتقادات اسلامى است در حقيقت از يك سو ارتباط به عدل خداوند دارد كه هر كس را در گرو كار خود مى‌شمرد،