پيداست كسى كه هم قدرتمند است و هم شايسته حمد و ستايش هم عالم و آگاه است و هم رحيم و مهربان، راه او مطمئن‌ترين راهها و مستقيم‌ترين طريقهاست، و آنها كه از راه او مى‌روند خود را به سرچشمه قدرت و هر گونه اوصاف حميده نزديك مى‌كنند.

در آيه بعد بار ديگر به مساله قيامت و رستاخيز باز مى‌گردد و بحثهاى گذشته را به صورت ديگرى تكميل مى‌كند، مى‌فرمايد:" كافران گفتند:

آيا مردى را به شما نشان دهيم كه خبر مى‌دهد هنگامى كه همگى خاك شديد و ذرات بدن شما از يكديگر جدا شد و هر يك در گوشه‌اى قرار گرفت (و يا شايد جزء بدن حيوان يا انسان ديگرى شد) بار ديگر به آفرينش تازه‌اى باز مى‌گرديد"؟! (وَ قالَ الَّذِينَ كَفَرُوا هَلْ نَدُلُّكُمْ عَلى‌ رَجُلٍ يُنَبِّئُكُمْ إِذا مُزِّقْتُمْ كُلَّ مُمَزَّقٍ إِنَّكُمْ لَفِي خَلْقٍ جَدِيدٍ).

به نظر مى‌رسد اصرار آنها بر مساله انكار معاد از دو امر سرچشمه گرفته:

نخست اينكه چنين مى‌پنداشتند معادى كه پيامبر ص اسلام مطرح مى‌كرد (معاد جسمانى) مطلبى است آسيب پذير كه مى‌توانستند توده مردم را نسبت به آن بد بين كنند و آن را به آسانى نفى نمايند.

ديگر اينكه اعتقاد به معاد و يا حتى قبول احتمالى آن به هر حال در انسان ايجاد مسئوليت و تعهد مى‌كند، و او را به انديشه و جستجوگرى حق وادار مى‌سازد، و اين مطلبى بود كه براى سردمداران كفر سخت خطرناك محسوب مى‌شد، لذا اصرار داشتند به هر طريقى شده فكر معاد و پاداش كيفر اعمال را از مغز مردم بيرون كنند.

مى‌گفتند: مگر امكان دارد اين استخوانهاى پوسيده، اين خاكهاى پراكنده، كه تندباد ذرات آن را به هر سو مى‌برد، روزى جمع شود و لباس‌