است، اشاره به اين است كه نه تنها يك حسرت بر آنها مى‌خورى بلكه حسرتها بر آنها دارى.

حسرت از دست دادن نعمت هدايت، حسرت ضايع كردن گوهر انسانيت، حسرت از دست دادن حس تشخيص تا آنجا كه زشت را زيبا مى‌بينند، و بالآخره حسرت گرفتار شدن در آتش قهر و غضب پروردگار! اما چرا حسرت نخور" براى اينكه خداوند از اعمال آنها آگاه است و آنچه را شايسته آنند به آنها همان مى‌دهد" (إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِما يَصْنَعُونَ‌).

از لحن آيه دلسوزى فوق العاده پيامبر اسلام ص نسبت به گمراهان و منحرفان كاملا هويداست و چنين است حال يك رهبر الهى راستين كه از عدم پذيرش مردم نسبت به حق و تسليم در برابر باطل و پشت پا زدن به تمام وسائل سعادت آن چنان رنج مى‌برد كه گويى مى‌خواهد قالب تهى كند.

[1] درباره اينكه چرا فعل اول به صورت ماضى آمده (ارسل) و فعل دوم به صورت مضارع (فتثير)، يكى به صورت غائب است (ارسل) و ديگر به صورت متكلم است (فسقناه) مفسران وجوهى ذكر كرده‌اند ولى چون دقيق به نظر نرسيد از آن صرفنظر شد، ممكن است براى تفنن در بيان و تنوع در سخن بوده باشد.