41- آنها مى‌گويند: منزهى (از اين نسبتهاى ناروا) تنها تو ولى ما هستى نه آنها، (آنان ما را نمى‌پرستيدند) بلكه جن را پرستش مى‌كردند، و اكثرشان به آنها ايمان داشتند!.

42- امروز هيچيك از شما نسبت به ديگرى مالك سود و زيانى نيست و به ظالمان مى‌گوئيم بچشيد عذاب آتشى را كه تكذيب مى‌كرديد!

تفسير: بيزارى معبودان از عابدان‌

بار ديگر در اين آيات به پاسخ گفتار آنها كه اموال و اولاد خود را دليل بر قرب خويش در درگاه خداوند مى‌پنداشتند باز مى‌گردد، و به عنوان تاكيد مى‌گويد:" بگو پروردگار من روزى را براى هر كس از بندگانش بخواهد گسترده يا محدود مى‌كند" (قُلْ إِنَّ رَبِّي يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ وَ يَقْدِرُ لَهُ‌).

سپس مى‌افزايد:" آنچه را در راه خدا انفاق كنيد خداوند جاى آن را پر مى‌كند و او بهترين روزى دهندگان است" (وَ ما أَنْفَقْتُمْ مِنْ شَيْ‌ءٍ فَهُوَ يُخْلِفُهُ وَ هُوَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ‌).

گرچه محتواى اين آيه تاكيد بر مطلب گذشته است ولى از دو جهت تازگى دارد:

نخست اينكه آيه گذشته كه مفهومش همين مفهوم بود بيشتر ناظر به اموال و اولاد كفار بود در حالى كه تعبير به" عباد" (بندگان) در آيه مورد بحث نشان مى‌دهد كه ناظر به مؤمنان است، يعنى حتى در مورد مؤمنان گاه روزى را گسترده مى‌كند- آنجا كه صلاح مؤمن باشد- و گاه روزى را تنگ و محدود مى‌سازد- آنجا كه مصلحتش ايجاب كند، و به هر حال وسعت و تنگى معيشت دليل بر هيچ چيزى نمى‌تواند باشد.