چنان كه در نهج البلاغه مى‌خوانيم‌

تغر و تضر و تمر:

" مى‌فريبد و ضرر مى‌زند و مى‌گذرد"! [1]

2- فريبندگى دنيا

بدون شك بسيارى از مظاهر زندگى دنيا غرورآميز و غفلت‌زا است، و گاه چنان انسان را به خويشتن مشغول مى‌دارد كه از هر چه غير آن است غافل مى‌سازد.

به همين دليل در بعضى از روايات اسلامى از امير مؤمنان على ع مى‌خوانيم كه وقتى از آن حضرت پرسيدند: اى الناس اثبت رأيا:" چه كسى از همه مردم با فكرتر، و از نظر انديشه ثابت‌تر است؟ فرمود:

من لم يغره الناس من نفسه و لم تغره الدنيا بتشويقها:

" كسى كه مردم فريبكار او را نفريبند، و تشويقهاى دنيا نيز او را فريب ندهد" [2] ولى با اين حال در لابلاى صحنه‌هاى مختلف همين دنياى فريبنده صحنه‌هاى گويايى است كه ناپايدارى جهان و تو خالى بودن زرق و برقهاى آن را به روشنترين وجهى بيان مى‌كند، حوادثى كه هر انسان هوشمندى را مى‌تواند بيدار كند، بلكه ناهوشمندان را تيز هوشيار مى‌سازد.

در حديثى مى‌خوانيم كه امير مؤمنان على ع از كسى شنيد كه دنيا را مذمت مى‌كند و آن را فريبنده مى‌شمرد، على ع رو به او كرد و فرمود:

ايها الذام للدنيا المغتر بغرورها، المخدوع باباطيلها، ا تغتر بالدنيا ثم تذمها؟

انت المتجرم عليها ام هى المتجرمة عليك؟

متى استهوتك؟ ام متى غرتك؟ ا بمصارع آبائك من البلى ام بمضاجع امهاتك تحت الثرى ...؟!

[1] جمله" تغر و تضر و تمر" در مورد دنيا در نهج البلاغه در كلمات قصار امير مؤمنان على (ع) حكمت 415 آمده است.

[2]" من لا يحضره الفقيه" (طبق نقل نور الثقلين جلد 4 صفحه 217).