سپس اضافه مى‌كند:" هنگامى كه خداوند آنها را از اين مهلكه رهايى بخشيد- امواج فرو نشست، و او سالم به ساحل نجات رسيد- مردم دو گروه مى‌شوند بعضى راه اعتدال را پيش مى‌گيرند و به عهد و پيمانى كه در دل در آن لحظات حساس با خدا كردند پايبند و وفادار مى‌مانند" (فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَرِّ فَمِنْهُمْ مُقْتَصِدٌ) [1] ولى گروهى ديگر همه چيز را به دست فراموشى سپرده و باز لشكر غارتگر شرك و كفر بر كشور قلبشان چيره مى‌شود.

جمعى از مفسرين، آيه فوق را اشاره‌اى به اسلام آوردن" عكرمة بن ابى جهل" دانسته‌اند.

به هنگام فتح مكه، چون پيامبر ص همه مردم را جز چهار نفر مشمول عفو عمومى قرار داده بود، و تنها در مورد اين چهار نفر كه يكى از آنها عكرمة بن ابى جهل بود، حكم اعدام صادر فرموده بود كه هر كجا آنها را بيابيد از بين ببريد، (چرا كه از هيچگونه كارشكنى و كينه‌توزى و جنايت بر ضد اسلام و مسلمين فروگذار نبودند) عكرمه ناچار از مكه فرار كرد.

به كنار درياى احمر آمد و سوار بر كشتى شد در دريا تند بادى خطرناك دامان او را گرفت، اهل كشتى به يكديگر گفتند: بيائيد با بتها وداع گوئيد و تنها دست به دامان لطف" اللَّه" بزنيد كه از اين خدايان ما كارى ساخته نيست!" عكرمه" گفت: اگر جز توحيد ما را در دريا نجات ندهد در خشكى نيز نجات نخواهد داد، بارالها من با تو عهد و پيمان مى‌بندم كه اگر مرا از اين مهلكه برهانى به سراغ محمد ص مى‌روم و دست در دست او مى‌گذارم، چرا كه او را بخشنده و كريم مى‌دانم.

[1] مقتصد از ماده قصد به معنى اعتدال در كار و وفاى به عهد است.