بر مى‌گزينيم.

اساسا در اين آيه پر محتوا روى پنج نقطه بايد تكيه كرد:

1- منظور از" امانت" امانت الهى چيست؟

2- عرضه داشتن آنها بر آسمان و زمين و كوه‌ها چه معنى دارد؟

3- چرا و چگونه اين موجودات از حمل اين امانت ابا كردند؟

4- چگونه انسان حامل اين بار امانت شد؟

5- چرا و چگونه او" ظلوم" و" جهول" بود؟! در مورد" امانت" تفسيرهاى مختلفى ذكر شده از جمله:

منظور از امانت" ولايت الهيه" و كمال صفت عبوديت است كه از طريق معرفت و عمل صالح حاصل مى‌شود.

منظور صفت" اختيار و آزادى اراده" است كه انسان را از ساير موجودات ممتاز مى‌كند.

مقصود" عقل" است كه ملاك تكليف و مناط ثواب و عقاب است.

منظور" اعضاء پيكر انسان" است: چشم امانت الهى است كه بايد آن را حفظ كرد و در طريق گناه مصرف ننمود، گوش و دست و پا و زبان هر كدام امانتهاى ديگرى هستند كه حفظ آنها واجب است.

منظور" امانتهايى است كه مردم از يكديگر مى‌گيرند" و وفاى به عهدهاست.

مقصود" معرفت اللَّه" است.

منظور" واجبات و تكاليف الهى" همچون نماز و روزه و حج است.

اما با كمى دقت روشن مى‌شود كه اين تفسيرهاى مختلف با هم متضاد نيستند بلكه بعضى را مى‌توان در بعضى ديگر ادغام كرد، بعضى به گوشه‌اى از مطلب نظر افكنده و بعضى به تمام.

براى به دست آوردن پاسخ جامع، بايد نظرى به انسان بيفكنيم ببينيم‌