معنى ندارد، او از همگان بى نياز است، و شايسته ستايش همه ستايشگران، فرشتگان حمد او مى‌گويند و تمام ذرات موجودات به تسبيح و حمد او مشغولند و اگر انسانى به زبان قال، كفران كند، كمترين اثرى ندارد، حتى ذرات وجود خودش به زبان حال مشغول حمد و ثناى اويند! قابل توجه است كه" شكر" با" صيغه مضارع" كه نشانه تداوم و استمرار است بيان شده، و" كفر" با" صيغه ماضى" كه حتى بر يك مرتبه نيز صادق است، اشاره به اينكه كفران حتى براى يك بار ممكن است عواقب دردناكى بار آورد، اما شكرگزارى لازم است و مستمر و مداوم باشد، تا انسان مسير تكاملى خود را طى كند.

" به خاطر بياور هنگامى را كه لقمان به فرزندش، در حالى كه او را موعظه مى‌كرد، گفت: پسرم هيچ چيز را شريك خدا قرار مده كه شرك ظلم عظيمى است" (وَ إِذْ قالَ لُقْمانُ لِابْنِهِ وَ هُوَ يَعِظُهُ يا بُنَيَّ لا تُشْرِكْ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ‌).

حكمت لقمان ايجاب مى‌كند كه قبل از هر چيز به سراغ اساسى‌ترين مساله عقيدتى برود و آن مساله" توحيد" است، توحيد در تمام زمينه‌ها و ابعاد، زيرا هر حركت تخريبى و ضد الهى از شرك سرچشمه مى‌گيرد، از دنيا پرستى مقام پرستى، هوا پرستى، و مانند آن كه هر كدام شاخه‌اى از شرك محسوب مى‌شود.

همانگونه كه اساس تمام حركتهاى صحيح و سازنده، توحيد است، تنها دل به خدا بستن و سر بر فرمان او نهادن و از غير او بريدن و همه بتها را در آستان‌