اكثر ذكر اللَّه عز و جل اظله اللَّه فى جنته:

" هر كس بسيار ياد خدا كند خدا او را در سايه لطف خود در بهشت برين جاى خواهد داد"! [1] (كسانى كه بخواهند آگاهى بيشترى در اين زمينه پيدا كنند به جلد دوم اصول كافى ابوابى كه در باره ذكر اللَّه است مراجعه نمايند، بخصوص بابى كه مى‌گويد: بسيارى از آفات و بلاها و مصائب دامن كسانى را كه ذكر خدا مى‌گويند نمى‌گيرد).

تاكيد بر اين مطلب را لازم نمى‌دانيم كه اينهمه بركات و خيرات مسلما مربوط به ذكر لفظى و حركت زبان كه خالى از فكر و انديشه و عمل باشد نيست، بلكه هدف ذكرى است كه سرچشمه فكر گردد، همان فكرى كه بازتاب گسترده‌اش در اعمال انسان آشكار شود. چنان كه در روايات به اين معنى تصريح مى‌كند [2]

2- توضيحى در باره" لقاء اللَّه"

گفتيم كه اين تعبير در قرآن مجيد معمولا اشاره به قيامت است و از آنجا كه ملاقات حسى در مورد پروردگار مفهوم ندارد، چرا كه او نه جسم است و نه داراى عوارض جسم، بعضى از مفسران ناچار شده‌اند به اصطلاح مضافى در اينجا در تقدير بگيرند و بگويند منظور" لقاء ثواب اللَّه" يا" ملاقات فرشتگان خدا" است.

اما" لقاء" را مى‌توان در اينجا به معنى لقاى حقيقى و با چشم دل گرفت چرا كه در قيامت حجابها كنار مى‌رود و عظمت خدا و آيات او از هر زمان روشنتر جلوه مى‌كند، انسان به مقام شهود باطنى و ديد قلبى مى‌رسد و هر كس به مقدار معرفت و عمل صالحش به مرحله عاليترى از اين شهود نائل مى‌گردد.

[1] همان مدرك.

[2] خصال صدوق- طبق نقل تفسير الميزان جلد 16 صفحه 353.