نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 17 صفحه : 357
را تلاوت فرمود" [1] امام صادق ع در ذيل همين روايت از پدرش امام باقر ع نقل
مىكند كه او كثير الذكر بود، هر وقت با او راه مىرفتم ذكر خدا مىگفت، و به
هنگام غذا خوردن نيز به ذكر خدا مشغول بود، حتى هنگامى كه با مردم سخن مىگفت از
ذكر خدا غافل نمىشد ...
و سرانجام با اين جمله پر معنى حديث فوق پايان مىگيرد:
و البيت الذى يقرأ فيه القرآن، و يذكر اللَّه عز و جل فيه تكثر بركته، و تحضره
الملائكة، و تهجر منه الشياطين، و يضيء لاهل السماء كما يضيء الكوكب الدرى لاهل
الارض:
" خانهاى كه در آن تلاوت قرآن شود، و ياد خدا گردد، بركتش افزون خواهد
شد، فرشتگان در آن حضور مىيابند، و شياطين از آن فرار مىكنند، و براى اهل
آسمانها مىدرخشد همانگونه كه ستاره درخشان براى اهل زمين" (اما به عكس
خانهاى كه در آن تلاوت قرآن و ذكر خدا نيست بركاتش كم خواهد بود، فرشتگان از آن
هجرت مىكنند و شياطين در آن حضور دائم دارند) [2] اين موضوع به قدرى اهميت دارد كه در حديثى ياد
خدا معادل تمام خير دنيا و آخرت شمرده شده است چنان كه از رسول خدا ص نقل شده:
من اعطى لسانا ذاكرا فقد اعطى خير الدنيا و الآخرة:
" آن كس كه خدا زبانى به او داده كه به ذكر پروردگار مشغول است خير دنيا
و آخرت به او داده شده است" [3] روايات در اهميت ياد خدا آن قدر زياد است كه اگر بخواهيم
همه آنها را در اينجا بياوريم از وضع كتاب بيرون خواهيم رفت، اين سخن را با حديث
كوتاه و پر معنى ديگرى از امام صادق ع پايان مىدهيم آنجا كه فرمود:
من
[1]" كافى" جلد 2 كتاب
الدعاء" باب ذكر اللَّه عز و جل".