در بحثهاى پيشين گذشت.

عيبجويى كردن" عايشه" از" خديجه" كه از بزرگترين و فداكارترين و با فضيلتترين زنان اسلام است در تاريخ اسلام مشهور است، اين سخن به قدرى بر پيامبر ص ناگوار آمد كه از شدت غضب مو بر تنش راست شد و فرمود:

به خدا سوگند كه هرگز همسرى بهتر از او نداشتم، او زمانى ايمان آورد كه مردم كافر بودند و زمانى اموالش را در اختيار من گذاشت كه مردم همه از من بريده بودند! [1]

3- آيا اراده الهى در اينجا تكوينى است يا تشريعى؟

در لابلاى تفسير آيه، اشاره‌اى به اين موضوع داشتيم كه" اراده" در جمله‌ إِنَّما يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ‌، اراده تكوينى است نه تشريعى.

براى توضيح بيشتر بايد ياد آور شويم كه منظور از اراده تشريعى همان اوامر و نواهى الهى است، فى المثل خداوند از ما نماز و روزه و حج و جهاد خواسته، اين اراده تشريعى است.

معلوم است كه اراده تشريعى به افعال ما تعلق مى‌گيرد نه افعال خداوند، در حالى كه در آيه فوق، متعلق اراده افعال خدا است، مى‌گويد: خدا اراده كرده است كه پليدى را از شما ببرد، بنا بر اين چنين اراده‌اى بايد تكوينى باشد، و مربوط به خواست خداوند در عالم تكوين.

افزون بر اين، مساله" اراده تشريعى" نسبت به پاكى و تقوا، انحصار به اهل بيت ع ندارد چرا كه خدا به همه دستور داده است پاك باشند و با تقوا، و اين مزيتى براى آنها نخواهد بود، زيرا همه مكلفان مشمول اين فرمانند.

[1]" استيعاب" و" صحيح بخارى" و" مسلم" (طبق نقل المراجعات صفحه 229- نامه 72).