بار ياد كند، اين ذكر كثير محسوب مى‌شود" [1] و نيز در حديثى از پيامبر گرامى اسلام ص نقل شده كه به يارانش فرمود:

الا اخبركم بخير اعمالكم و أزكاها عند مليككم، و ارفعها فى درجاتكم، و خير لكم من الدينار و الدرهم، و خير لكم من ان تلقوا عدوكم فتقتلونهم و يقتلونكم؟ قالوا: بلى يا رسول اللَّه! قال: ذكر اللَّه كثيرا:

" آيا بهترين اعمال و پاكيزه‌ترين كارهاى شما را نزد پروردگار به شما بگويم؟، عملى كه برترين درجه شما است، و بهتر از دينار و درهم، و حتى بهتر از جهاد و شهادت در راه خدا است؟ عرض كردند: آرى، فرمود: خدا را بسيار ياد كردن" [2] ولى هرگز نبايد تصور كرد كه منظور از ذكر پروردگار با اين همه فضيلت تنها ذكر زبانى است، بلكه در روايات اسلامى تصريح شده كه منظور علاوه بر اين ذكر قلبى و عملى است، يعنى هنگامى كه انسان در برابر كار حرامى قرار مى‌گيرد به ياد خدا بيفتد و آن را ترك گويد.

هدف اين است كه خدا در تمام زندگى انسان حضور داشته باشد و نور پروردگار تمام زندگى او را فرا گيرد، همواره به او بينديشد و فرمان او را نصب العين سازد.

مجالس ذكر مجالسى نيست كه گروهى بيخبر گرد هم آيند و به عيش و نوش پردازند و در ضمن مشتى اذكار اختراعى عنوان كنند و بدعتهايى را رواج دهند و اگر در حديث مى‌خوانيم‌ [3] كه پيامبر ص فرمود:

بادروا الى رياض الجنة؟:

" به سوى باغهاى بهشت بشتابيد".

ياران عرض كردند:

و ما رياض الجنة؟:

" باغهاى بهشت چيست"؟

فرمود"

حلق الذكر

"" مجالس ذكر است" [4]

[1] و [2] " سفينة البحار" جلد 1 صفحه 484.

[3] همان مدرك صفحه 486.

[4] سفينة البحار جلد 1 صفحه 486.