2- پيامبر (ص)" اسوه" و" قدوه" بود

مى‌دانيم انتخاب فرستادگان خدا از ميان انسانها به خاطر آنست كه بتوانند سرمشق عملى براى امتها باشند، چرا كه مهمترين و مؤثرترين بخش تبليغ و دعوت انبياء، دعوتهاى عملى آنها است، و به همين دليل دانشمندان اسلام، معصوم بودن را شرط قطعى مقام نبوت دانسته‌اند، و يكى از براهين آن، همين است كه آنها بايد" اسوه ناس" و" قدوه خلق" باشند.

قابل توجه اينكه تاسى به پيامبر ص كه در آيات مورد بحث آمده به صورت مطلق ذكر شده كه تاسى در همه زمينه‌ها را شامل مى‌شود، هر چند شان نزول آن جنگ احزاب است، و مى‌دانيم شان نزولها هرگز، مفاهيم آيات را محدود به خود نمى‌كند.

و لذا در احاديث اسلامى مى‌بينيم كه در مساله تاسى،" مهمترين" و" ساده‌ترين" مسائل مطرح شده است.

در حديثى از امير مؤمنان على ع مى‌خوانيم:

ان الصبر على ولاة الامر مقروض لقول اللَّه عز و جل لنبيه (ص) فَاصْبِرْ كَما صَبَرَ أُولُوا الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ‌، و ايجابه مثل ذلك على اوليائه و اهل طاعته، لقوله‌ لَقَدْ كانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ:

" صبر و شكيبايى بر حاكمان اسلامى واجب است، چرا كه خداوند به پيامبرش دستور مى‌دهد شكيبايى كن آن چنان كه پيامبران اولوا العزم شكيبايى كردند، و همين معنى را بر دوستان و اهل طاعتش با دستور به تاسى جستن به پيامبر واجب فرموده است‌ [1] در حديث ديگرى از امام صادق ع آمده است كه فرمود: پيامبر ص هنگامى كه نماز عشا را مى‌خواند، آب وضو و مسواكش را بالاى سرش مى‌گذاشت و سر آن را مى‌پوشانيد ... سپس كيفيت نماز شب خواندن پيامبر ص‌

[1]" احتجاج طبرسى" مطابق نقل" نور الثقلين" ج 4 ص 255.