به هنگام پيروى از ديگرى به خود مى‌گيرد و به تعبير ديگرى همان تاسى كردن و اقتدا نمودن است، بنا بر اين معنى مصدرى دارد، نه معنى وصفى، و جمله‌ لَقَدْ كانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ مفهومش اين است كه براى شما در پيامبر ص تاسى و پيروى خوبى است، مى‌توانيد با اقتدا كردن به او خطوط خود را اصلاح و در مسير" صراط مستقيم" قرار گيريد.

جالب اينكه: قرآن در آيه فوق اين اسوه حسنه را مخصوص كسانى مى‌داند كه داراى سه ويژگى هستند، اميد به اللَّه و اميد به روز قيامت دارند و خدا را بسيار ياد مى‌كنند.

در حقيقت ايمان به مبدء و معاد انگيزه اين حركت است، و ذكر خداوند تداوم بخش آن، زيرا بدون شك كسى كه از چنين ايمانى قلبش سرشار نباشد، قادر به قدم گذاشتن در جاى قدمهاى پيامبر نيست و در ادامه اين راه نيز اگر پيوسته ذكر خدا نكند و شياطين را از خود نراند، قادر به ادامه تاسى و اقتدا نخواهد بود.

اين نكته نيز قابل توجه است كه على ع با آن شهامت و شجاعتش در همه ميدانهاى جنگ كه يك نمونه زنده آن غزوه احزاب است و بعد اشاره خواهد شد در سخنى كه در نهج البلاغه از آن حضرت نقل مى‌فرمايد

كنا اذا احمر الباس اتقينا برسول اللَّه (ص) فلم يكن احد منا اقرب الى العدو منه:

" هر گاه آتش جنگ، سخت شعله‌ور مى‌شد ما به رسول اللَّه پناه مى‌برديم و هيچيك از ما به دشمن نزديكتر از او نبود" [1]

" هنگامى كه مؤمنان، لشگريان احزاب را ديدند، نه تنها تزلزلى به دل راه ندادند

[1] نهج البلاغه كلمات قصار فصل غرائب جمله 9.