آن است.

البته" غنا" مصاديق مشكوكى نيز دارد (مانند همه مفاهيم ديگر) كه انسان به راستى نمى‌داند فلان صوت مناسب مجالس فسق و فجور است يا نه؟ و در اين صورت به حكم اصل برائت محكوم به حليت است (البته بعد از آگاهى كافى از مفهوم عرفى غنا طبق تعريف فوق).

و از اينجا روشن مى‌شود صداها و آهنگهاى حماسى كه متناسب ميدانهاى نبرد و يا ورزش و يا مانند آن است دليلى بر تحريم آن نيست.

البته در زمينه غنا بحثهاى ديگرى نيز وجود دارد از قبيل پاره‌اى از استثناها كه بعضى براى آن قائل شده‌اند، و جمعى آن را انكار كرده‌اند، و مسائل ديگر كه بايد در كتب فقهى از آن سخن گفت.

آخرين سخنى كه در اينجا ذكر آن را لازم مى‌دانيم اين است كه آنچه در بالا گفتيم مربوط به خوانندگى است و اما استفاده از آلات موسيقى و حرمت آن بحث ديگرى دارد كه از موضوع اين سخن خارج است.

3- فلسفه تحريم غنا

دقت در مفهوم" غنا" با شرائطى كه در شرح موضوع آن گفتيم، فلسفه تحريم آن را به خوبى روشن مى‌سازد.

در يك بررسى كوتاه به مفاسد زير برخورد مى‌كنيم:

الف: تشويق به فساد اخلاق-

تجربه نشان داده است- و تجربه بهترين شاهد و گواه است- كه بسيارى افراد تحت تاثير آهنگهاى غناء، راه تقوى و پرهيزكارى را رها كرده، و به شهوات و فساد روى مى‌آورند.

مجلس غنا معمولا مركز انواع مفاسد است و آنچه به اين مفاسد دامن مى‌زند همان غناء است.