از هجرت پيامبر با آن حضرت بستند [1] ولى به نظر مى‌رسد كه آيه فوق مفهوم وسيع و گسترده‌اى دارد كه هم اين عهد و پيمانها و هم ساير عهد و پيمانهاى آنها را شامل مى‌شود.

اصولا هر كسى ايمان مى‌آورد و با پيامبر ص بيعت مى‌كند اين عهد را با او بسته كه از اسلام و قرآن تا سر حد جان دفاع كند.

تكيه بر عهد و پيمان در اينجا به خاطر اين است كه حتى عرب جاهلى به مساله عهد و پيمان احترام مى‌گذاشت، چگونه ممكن است كسى بعد از ادعاى اسلام، پيمان خود را زير پا بگذارد؟

نخست به پيامبر مى‌فرمايد:" بگو اگر از مرگ يا كشته شدن فرار كنيد اين فرار سودى به حال شما نخواهد داشت و بيش از چند روزى از زندگى دنيا بهره نخواهيد گرفت" (قُلْ لَنْ يَنْفَعَكُمُ الْفِرارُ إِنْ فَرَرْتُمْ مِنَ الْمَوْتِ أَوِ الْقَتْلِ وَ إِذاً لا تُمَتَّعُونَ إِلَّا قَلِيلًا).

گيرم موفق به فرار شديد، از دو حال خارج نيست، يا اجلتان سر آمده و مرگ حتمى شما فرا رسيده است، هر جا باشيد مرگ گريبان شما را مى‌گيرد حتى در خانه‌ها و در كنار زن و فرزندانتان، و حادثه‌اى از درون يا از برون به زندگى شما پايان مى‌دهد، و اگر اجل شما فرا نرسيده باشد چهار روزى در اين دنيا زندگى توأم با ذلت و خفت خواهيد داشت، و اسير چنگال دشمنان و سپس عذاب الهى خواهيد شد.

[1]" آلوسى" در روح البيان اين قول را نقل كرده است.