و از آنجا كه بنى اسرائيل- همچون سائر امم- بعد از اين امامان و پيشوايان راستين باز دست به اختلاف زدند راههاى مختلفى را پيمودند و منشا تفرقه در ميان مردم شدند، در آخرين آيه مورد بحث با لحن تهديد آميزى مى‌گويد:" پروردگار تو ميان آنها در روز قيامت در مورد اختلافاتى كه داشتند داورى مى‌كند"، و هر كس را به سزاى عملش مى‌رساند (إِنَّ رَبَّكَ هُوَ يَفْصِلُ بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ فِيما كانُوا فِيهِ يَخْتَلِفُونَ‌).

آرى سرچشمه اختلاف هميشه آميختن" حق" با" هوى و هوسها" است، و از آنجا كه قيامت روزى است كه هوى و هوسها در آن بى رنگ و محو مى‌شود و حق آن چنان كه هست ظهور و بروز مى‌يابد اينجا است كه خداوند با فرمان خود به اختلافات پايان مى‌دهد، و اين يكى ديگر از فلسفه‌هاى معاد است (دقت كنيد).

نكته: شكيبايى و استقامت رهبران الهى‌

گفتيم در آيات مورد بحث دو شرط براى پيشوايان و امامان ذكر شده است:

نخست صبر و پايدارى، و ديگر ايمان و يقين به آيات الهى.

اين صبر و شكيبايى شاخه‌هاى زيادى دارد: گاه در مقابل مصائبى است كه به شخص انسان مى‌رسد.

گاه در برابر آزادى است كه به دوستان و هوا خواهان او مى‌دهند.

و گاه در مقابل بدگوئيها و بدزبانى‌ها است كه نسبت به مقدسات او دارند.

گاهى از ناحيه كج‌انديشان است.

گاه از سوى بد انديشان.