است" (وَ أَمَّا الَّذِينَ فَسَقُوا فَمَأْواهُمُ النَّارُ).

آنها براى هميشه در اين جايگاه وحشتناك زندانى و محبوسند به گونه‌اى كه:" هر زمان بخواهند از آن خارج شوند آنها را باز مى‌گردانند" (كُلَّما أَرادُوا أَنْ يَخْرُجُوا مِنْها أُعِيدُوا فِيها).

و" به آنها گفته مى‌شود: بچشيد عذاب آتشى را كه پيوسته انكار مى‌كرديد" (وَ قِيلَ لَهُمْ ذُوقُوا عَذابَ النَّارِ الَّذِي كُنْتُمْ بِهِ تُكَذِّبُونَ‌).

بار ديگر در اينجا مى‌بينيم كه عذاب الهى در برابر" كفر و تكذيب" قرار گرفته و ثواب و پاداش او در برابر" عمل".

اشاره به اينكه" ايمان" به تنهايى كافى نيست، بلكه بايد انگيزه بر عمل باشد ولى" كفر" به تنهايى براى عذاب كافى است هر چند عملى همراه آن نباشد.

نكته: شب زنده داران!

در تفسير جمله" تَتَجافى‌ جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضاجِعِ‌" (شبانگاه پهلوهاى آنها از بستر دور مى‌شود) دو تفسير در روايات اسلامى وارد شده:

تفسيرى به نماز" عشاء" و اشاره به اينكه مؤمنان راستين بعد از نماز مغرب و قبل از نماز عشاء به بستر نمى‌روند مبادا خواب آنها را بگيرد، و نماز عشايشان از دست برود. (زيرا در آن زمان معمول بوده كه در آغاز شب به استراحت مى‌پرداختند و نماز مغرب و عشاء را- طبق دستور استحباب جدايى ميان نمازهاى پنجگانه- از هم جدا مى‌كردند و هر كدام را در وقت فضيلت خود بجا مى‌آورند) هر گاه بعد از نماز مغرب و قبل از وقت عشا مى‌خوابيدند ممكن بود براى نماز عشا بيدار نشوند.