آرى آنها به هنگامى كه چشم غافلان در خواب است مقدارى از شب را بيدار مى‌شوند، و در آن هنگام كه برنامه‌هاى عادى زندگى تعطيل است و شواغل فكرى به حد اقل مى‌رسد، و آرامش و خاموشى همه جا را گرفته و خطر آلودگى عبادت به ريا كمتر وجود دارد خلاصه بهترين شرائط حضور قلب فراهم است با تمام وجودشان رو به درگاه معبود مى‌آورند، و سر بر آستان معشوق مى‌سايند، و آنچه در دل دارند با او در ميان مى‌گذارند، با ياد او زنده‌اند و پيمانه قلب خود را از مهر او لبريز و سرشار دارند.

سپس مى‌افزايد:" آنها پروردگار خود را با" بيم" و" اميد" مى‌خوانند" (يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفاً وَ طَمَعاً).

آرى دو وصف ديگر آنها" خوف" و" رجا" يا" بيم" و" اميد" است.

نه از غضب و عذاب او ايمن مى‌شوند، و نه از رحمتش مايوس مى‌گردند، توازن اين بيم و اميد كه ضامن تكامل و پيشروى آنها در راه خدا است همواره در وجودشان حكمفرما است.

چرا كه غلبه خوف بر اميد، انسان را به ياس و سستى مى‌كشاند.

و غلبه رجاء و طمع انسان را به غرور و غفلت وا مى‌دارد، و اين هر دو دشمن حركت تكاملى انسان در سير او به سوى خدا است.

آخرين و هشتمين ويژگى آنها اين است كه:" از آنچه به آنها روزى داده‌ايم انفاق مى‌كنند" (وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ يُنْفِقُونَ‌).

نه تنها از اموال خويش به نيازمندان مى‌بخشند كه از علم و دانش، نيرو و قدرت، رأى صائب و تجربه و اندوخته‌هاى فكرى خود، از نيازمندان مضايقه ندارند.

كانونى از خير و بركتند، و چشمه جوشانى از آب زلال نيكيها كه تشنه كامان را سيراب و محتاجان را به اندازه توانايى خويش بى نياز مى‌سازند.