همين ويژگى در بعضى ديگر از آيات قرآن به عنوان يكى از برجسته‌ترين صفات انبياء ذكر شده است، چنان كه خداوند در باره گروهى از پيامبران بزرگ مى‌گويد: إِذا تُتْلى‌ عَلَيْهِمْ آياتُ الرَّحْمنِ خَرُّوا سُجَّداً وَ بُكِيًّا:" هنگامى كه آيات خداوند رحمان بر آنان خوانده مى‌شد به خاك مى‌افتادند و سجده مى‌كردند و گريه شوق سر مى‌دادند" (سوره مريم آيه 58).

گر چه" آيات" در اينجا به طور مطلق ذكر شده، ولى پيدا است كه منظور از آن بيشتر آياتى است كه دعوت به توحيد و مبارزه با شرك مى‌كند.

2 و 3- نشانه دوم و سوم آنها" تسبيح" و" حمد" پروردگار است، از يك سو خدا را از نقائص پاك و منزه مى‌شمرند، و از سوى ديگر او را به خاطر صفات كمال و جمالش، حمد و ستايش مى‌نمايند.

4- وصف ديگر آنها تواضع و فروتنى و ترك هر گونه استكبار است چرا كه كبر و غرور نخستين پله نردبان كفر و بى ايمانى است، و تواضع و فروتنى در مقابل حق و حقيقت نخستين گام ايمان است! آنها كه در راه كبر و خود بينى گام بر مى‌دارند نه در برابر خدا سجده مى‌كنند، نه تسبيح و حمد او را بجا مى‌آورند، و نه حق بندگان او را به رسميت مى‌شناسند، آنها بت بزرگى دارند و آن خودشان است!

[1]" تتجافى" از ماده" جفا" در اصل به معنى برداشتن و دور ساختن است" جنوب" جمع" جنب" به معنى پهلو است و" مضاجع" جمع" مضجع" به معنى بستر است، و دور شدن پهلو از بستر كنايه از برخاستن از خواب و پرداختن به عبادت پروردگار در دل شب است.