عملى آنها را به طور فشرده ضمن دو آيه با ذكر هشت صفت، بيان مى‌دارد [1] نخست مى‌فرمايد:" تنها كسانى به آيات ما ايمان مى‌آورند كه هر وقت اين آيات به آنها ياد آورى شود به سجده مى‌افتند، و تسبيح و حمد پروردگارشان را بجا مى‌آورند و تكبر نمى‌كنند" (إِنَّما يُؤْمِنُ بِآياتِنَا الَّذِينَ إِذا ذُكِّرُوا بِها خَرُّوا سُجَّداً وَ سَبَّحُوا بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَ هُمْ لا يَسْتَكْبِرُونَ‌).

تعبير به" انما" كه معمولا براى حصر است، بيانگر اين نكته است كه هر گاه كسى دم از ايمان مى‌زند و داراى ويژگيهايى كه در اين آيات آمده نيست در صف مؤمنان راستين نمى‌باشد، او فردى ضعيف الايمان است كه نمى‌توان وى را به حساب آورد.

در اين آيه چهار قسمت از صفات آنها بيان شده:

1- به محض شنيدن آيات الهى به سجده مى‌افتند، تعبير به" خروا" به جاى" سجدوا" اشاره به نكته لطيفى است كه اين گروه مؤمنان بيدار دل به هنگام شنيدن آيات قرآن چنان شيفته و مجذوب سخنان پروردگار مى‌شوند كه بى اختيار به سجده مى‌افتند و دل و جان را در اين راه از دست مى‌دهند [2] آرى نخستين ويژگى آنها همان عشق سوزان و علاقه آتشينشان به كلام محبوب و معبودشان است.

[1] بايد توجه داشت كه آيه نخست، نخستين آيه" سجده واجب" در قرآن مجيد است، و چنان كه كسى تمام آن را تلاوت كند يا از ديگرى بشنود واجب است سجده كند، البته وضو در آن واجب نيست، ولى احتياط واجب آنست كه پيشانى بر چيزى بگذارند كه سجده بر آن صحيح است.

[2]" راغب" در" مفردات" مى‌گويد:" خروا" در اصل از ماده" خرير" است كه به معنى صداى آب و مانند آن مى‌باشد كه از بلندى به زير مى‌ريزد، و به كار بردن اين تعبير در مورد سجده كنندگان اشاره به اين است كه آنها در همان لحظه كه براى سجده به زمين مى‌افتند صدايشان به تسبيح بلند است.