هستند كه نماز را بر پا مى‌دارند، زكات را ادا مى‌كنند، و به آخرت يقين دارند" (الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ بِالْآخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ‌).

پيوند آنها با خالق از طريق نماز، و با خلق خدا از طريق زكات، قطعى است و يقين آنها به دادگاه قيامت انگيزه نيرومندى است براى پرهيز از گناه و براى انجام وظائف.

جمله" أُولئِكَ عَلى‌ هُدىً مِنْ رَبِّهِمْ‌"، از يك سو نشان مى‌دهد كه هدايت آنها از طرف پروردگارشان تضمين شده است، و از سوى ديگر تعبير" على"، دليل بر اين است كه گويى هدايت براى آنها يك مركب راهوار است، و آنها بر اين مركب سوار و مسلطند.

و از اينجا تفاوت اين" هدايت" با هدايتى كه در آغاز سوره آمده روشن مى‌شود، چرا كه هدايت نخستين همان آمادگى پذيرش حق است، و اين هدايت برنامه وصول به مقصد مى‌باشد.

ضمنا جمله‌ أُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ‌ كه طبق ادبيات عرب، دليل بر حصر است، نشان مى‌دهد كه تنها راه رستگارى، همين راه است، راه نيكوكاران، راه آنها كه با خدا و خلق خدا در ارتباطند، و راه آنها كه به مبدء و معاد ايمان كامل دارند.