و شمال حجاز بود و از قلمرو مصر و حكومت فرعونيان جدا محسوب مى‌شد برود، اما جوانى كه در ناز و نعمت بزرگ شده، و به سوى سفرى مى‌رود كه در عمرش سابقه نداشته، نه زاد و نه توشه‌اى دارد نه مركب و نه دوست و راهنمايى، و پيوسته از اين بيم دارد كه ماموران فرا رسند و او را دستگير كرده به قتل رسانند، وضع حالش روشن است.

آرى موسى بايد يك دوران سختى و شدت را پشت سر بگذارد، و از تارهايى كه قصر فرعون بر گرد شخصيت او تنيده بود بيرون آيد، در كنار مستضعفان قرار گيرد، درد آنها را با تمام وجودش احساس كند، و آماده يك قيام الهى به نفع آنها و بر ضد مستكبران گردد.

ولى در اين راه يك سرمايه بزرگ همراه داشت، سرمايه ايمان و توكل بر خدا! لذا" هنگامى كه متوجه جانب مدين شد گفت اميدوارم كه پروردگارم مرا به راه راست هدايت كند" (وَ لَمَّا تَوَجَّهَ تِلْقاءَ مَدْيَنَ قالَ عَسى‌ رَبِّي أَنْ يَهْدِيَنِي سَواءَ السَّبِيلِ‌) [1]

[1]" تلقاء" مصدر يا اسم مكان است و در اينجا به معنى سمت و جانب آمده است.