و بشارت در هم شكستن شوكت ظالمان را بازگو مى‌كند، بشارتى آرامبخش و قدرت آفرين.

مى‌گويد بنى اسرائيل تا آن زمان كه رهبر و پيشوايى نداشتند و در زير چتر ايمان و توحيد قرار نگرفته بودند و فاقد هر گونه حركت و تلاش و كوشش منسجم و متحدى بودند زنجير اسارت و بردگى را در گردن داشتند، اما به هنگامى كه رهبر خود را يافتند و قلب خود را به نور علم و توحيد روشن نمودند، چنان بر فرعونيان تاختند كه حكومت را براى هميشه از دست آنها بيرون آورده و بنى اسرائيل را آزاد نمودند.

بخش ديگرى از اين سوره را داستان" قارون" آن مرد ثروتمند مستكبر را كه تكيه بر علم و ثروت خود داشت بازگو مى‌كند كه بر اثر غرور، سرنوشتى همچون سرنوشت فرعون پيدا كرد.

او در آب فرو رفت و اين در خاك، او تكيه بر قدرت نظامى و حكومت داشت و اين تكيه بر ثروت.

تا روشن شود نه" ثروتمندان مكه" و نه" قدرتمندان مشرك" در آن سرزمين و نه بازيگران سياسى آن محيط توانايى دارند كه در برابر اراده اللَّه كه به پيروزى" مستضعفان" بر" مستكبران" تعلق گرفته كمترين مقاومتى نشان دهند.

اين بخش در اواخر سوره آمده است.

و ميان اين دو بخش درسهاى زنده و ارزنده‌اى از توحيد و معاد، و اهميت قرآن، و وضع حال مشركان در قيامت، و مساله هدايت و ضلالت، و پاسخ به بهانه جوييهاى افراد ضعيف، آمده است كه در حقيقت نتيجه‌اى است از بخش اول و مقدمه‌اى است براى بخش دوم.