قرآن اين تعبير گويا را به عنوان كنايه از دلهاى نفوذ ناپذير و كسانى كه و جدان و آگاهى و عقل سالم را به كلى از دست داده‌اند و اميدى به هدايتشان نيست، به كار مى‌برد.

قابل توجه اينكه در آيات گذشته، علم پايه ايمان شناخته شده، و در اين آيه جهل پايه كفر و عدم تسليم در برابر حق

نخست مى‌گويد:" اكنون كه چنين است در برابر همه حوادث، همه آزارها و كارشكنيها و نسبتهاى ناروا، شكيبايى و صبر پيشه كن" (فَاصْبِرْ).

كه شكيبايى و صبر و استقامت كليد اصلى پيروزى است.

و براى اينكه پيامبر را در اين راه دلگرمتر كند مى‌افزايد:" وعده خدا بطور مسلم حق است" (إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌ‌).

او به تو و مؤمنان وعده پيروزى، و خلافت در ارض، و غلبه اسلام بر كفر، و نور بر ظلمت، و علم بر جهل، داده است، و به اين وعده، جامه عمل مى‌پوشاند.

كلمه" وعد" در اينجا اشاره به وعده‌هاى مكررى است كه در قرآن در مورد پيروزى مؤمنان داده شده است، از جمله در همين سوره آيه 47 مى‌خوانيم‌ وَ كانَ حَقًّا عَلَيْنا نَصْرُ الْمُؤْمِنِينَ‌:" همواره يارى مؤمنان حقى بر ما بوده و هست".

و در آيه 51 سوره غافر آمده است: إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنا وَ الَّذِينَ آمَنُوا فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ يَوْمَ يَقُومُ الْأَشْهادُ:" ما رسولان خود و مؤمنان را در زندگى اين دنيا و در روز قيامت كه گواهان بپا مى‌خيزند يارى مى‌كنيم".