پروردگار در هفت آيه بيان شده كه هر كدام با جمله" وَ مِنْ آياتِهِ‌" آغاز مى‌شود شش قسمت آن را قبلا به صورت پى در پى خوانديم، و نخستين آيه مورد بحث هفتمين و آخرين آنها مى‌باشد.

و از آنجا كه در آيه قبل سخن از ايمان و عمل صالح بود، بيان دلائل توحيدى تاكيدى نيز بر آن مى‌باشد.

مى‌فرمايد:" از آيات عظمت و قدرت خدا اين است كه بادها را به عنوان بشارتگرانى مى‌فرستد" (وَ مِنْ آياتِهِ أَنْ يُرْسِلَ الرِّياحَ مُبَشِّراتٍ‌).

آنها در پيشاپيش باران حركت مى‌كنند، قطعات پراكنده ابر را با خود برداشته به هم مى‌پيوندند، و به سوى سرزمينهاى خشك و تشنه مى‌برند، صفحه آسمان را مى‌پوشانند و با دگرگون ساختن درجه حرارت جو، ابرها را آماده ريزش باران مى‌كنند.

ممكن است اهميت قدوم اين بشارتگران براى شهرنشينان متنعم چندان روشن نباشد، اما بيابانگردان تشنه‌كامى كه نياز به قطراتى از باران دارند، همين كه بادها به حركت در مى‌آيند، و ابرها را همراه خود جابجا مى‌كنند، و از لابلاى نسيم، عطر مخصوص بارانى كه بر گياهان در نقطه ديگرى باريده، به مشامشان مى‌رسد، برق اميد در دلهايشان جستن مى‌كند.

گرچه در آيات قرآن، بيشتر روى بشارتگرى باد، نسبت به نزول باران تكيه شده، اما كلمه" مبشرات" را نمى‌توان در آن محدود ساخت، چرا كه بادها بشارتهاى فراوان ديگرى نيز با خود دارد.

بادها، گرما و سرماى هوا را تعديل مى‌كنند.

بادها، عفونتها را در فضاى بزرگ مستهلك كرده، و هوا را تصفيه مى‌كنند.

بادها از فشار حرارت خورشيد، روى برگها و گياهان مى‌كاهند و جلو آفتاب سوختگى را مى‌گيرند.