اقامه نماز، و پرهيز از شرك.

و عجب اين كه با تمام تضاد و اختلافى كه داشتند" هر گروه از آئين و روش خود شاد و خوشحالند"! (كُلُّ حِزْبٍ بِما لَدَيْهِمْ فَرِحُونَ‌).

آرى يكى از نشانه‌هاى شرك پراكندگى و تفرقه است، چرا كه معبودهاى مختلف منشا روشهاى متفاوت، و سرچشمه جداييها و پراكندگيها است، به خصوص اينكه شرك همواره توأم با هواى نفس و تعصب و كبر و خودخواهى و خودپسندى و مولود آن است، لذا اتحاد و وحدت جز در سايه خداپرستى و عقل و تواضع و ايثار امكان‌پذير نيست.

بنا بر اين هر جا اختلاف و پراكندگى ديديم بايد بدانيم نوعى شرك حاكم است، اين موضوع را به صورت نتيجه مى‌توان بازگو كرد كه نتيجه شرك جدايى صفوف، تضاد، هدر رفتن نيروها، و سرانجام ضعف و زبونى و ناتوانى است.

و اما اينكه هر گروهى از منحرفان و مشركان از راهى كه انتخاب كرده‌اند خوشحالند و آن را حق مى‌پندارند دليلش روشن است، چرا كه هوا و هوس كارش زينت كردن خواسته‌هاى دل در نظر انسان است، و اين تزيين نتيجه‌اش دلبستگى هر چه بيشتر و خوشحالى بخاطر راهى است كه برگزيده، هر چند بيراهه و گمراهى باشد.

هواپرستى هرگز به انسان اجازه نمى‌دهد چهره حقيقت را آن چنان كه هست ببيند، و قضاوت صحيح و خالى از حب و بغضها پيدا كند.