" و حمد و ستايش مخصوص ذات پاك او است در آسمان و زمين، و منزه است به هنگام عصر، و هنگامى كه وارد ظهر مى‌شويد" (وَ لَهُ الْحَمْدُ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ عَشِيًّا وَ حِينَ تُظْهِرُونَ‌).

به اين ترتيب در اين دو آيه چهار وقت براى" تسبيح" پروردگار بيان شده:

آغاز شب (حِينَ تُمْسُونَ‌).

طلوع صبح (وَ حِينَ تُصْبِحُونَ‌).

عصرگاهان (وَ عَشِيًّا).

و به هنگام زوال ظهر (وَ حِينَ تُظْهِرُونَ‌) [1] اما" حمد" از نظر مكان تعميم يافته و پهنه آسمان و زمين را شامل شده است.

ذكر اين چهار وقت در آيات فوق ممكن است كنايه از دوام و هميشگى تسبيح باشد، چنان كه در فارسى مى‌گوئيم هر صبح و شام از فلان كس مراقبت كن (يعنى هميشه و در هر زمان).

اين احتمال نيز از ناحيه بعضى از مفسران اظهار شده است كه اوقات چهار گانه فوق اشاره به وقتهاى نماز است، ولى اين سؤال را پاسخ نگفته‌اند كه چرا بجاى پنج وقت تنها از چهار وقت سخن گفته است (و از وقت عشا سخنى به ميان نيامده).

ولى ممكن است پاسخ داده شود كه چون وقت نماز مغرب و عشاء نسبتا به هم نزديك است، و فاصله ميان آن دو در حدود يك الى يك ساعت و نيم مى‌باشد هر دو يك جا آمده است، در حالى كه فاصله وقت فضيلت ظهر و عصر نسبتا زياد و چند ساعت است.

اما اگر تسبيح و حمد را به معنى وسيع كلمه در آيات فوق بگيريم محدود

[1] توجه داشته باشيد كه" عَشِيًّا" وَ" حِينَ تُظْهِرُونَ‌" عطف بر" حين تمسون" است و به موضوع تسبيح بازمى‌گردد.