14- آن روز كه قيامت بر پا مى‌گردد (مردم) از هم جدا مى‌شوند.

15- اما آنها كه ايمان آوردند و عمل صالح انجام دادند در باغى از بهشت شاد و مسرور خواهند بود.

16- و اما آنها كه به آيات ما و لقاى آخرت كافر شدند در عذاب الهى احضار مى‌شوند.

تفسير: سرنوشت مجرمان در قيامت‌

در آيات گذشته سخن از تكذيب كنندگانى به ميان آمد كه آيات خدا را به باد مسخره مى‌گرفتند، و در آيات مورد بحث با بيان گوشه‌اى از مباحث معاد و سرنوشت مجرمان در قيامت بحثهايى را كه قبل از اين در باره معاد در آيات قبل گفته شد تكميل مى‌كند.

نخست مى‌فرمايد:" خداوند آفرينش را آغاز نموده سپس اعاده مى‌كند، و بعد به سوى او بازمى‌گرديد" (اللَّهُ يَبْدَؤُا الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ‌).

در آيه يك استدلال كوتاه و پر معنى براى مساله معاد بيان شده كه در آيات ديگر قرآن نيز به عبارات ديگرى تكرار گرديده است، و آن اينكه:" همان كسى كه قدرت بر آفرينش نخستين داشت قدرت بر معاد هم دارد، و قانون عدالت و همچنين حكمت خداوند ايجاب مى‌كند كه اين آفرينش مجدد تحقق يابد".

جمله‌ ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ‌ اشاره به اين است كه بعد از زندگى قيامت همگى به سوى دادگاه پروردگار و پاداش و ثواب او باز مى‌گرديد، و از اين فراتر مؤمنانى كه در خط تكامل الهى قرار گرفته‌اند هم چنان در تكامل خويش به سوى بى نهايت و به سوى ذات پاك پروردگار پيش مى‌روند.