غلط، تلقينهاى سوء، پرده‌هايى بر آن مى‌افكند، ولى هنگامى كه طوفانها از هر سو مى‌وزد و گردابهاى مشكلات در برابر انسان نمايان مى‌گردد و دست خود را از همه اسباب ظاهرى كوتاه مى‌بيند بى‌اختيار به سراغ عالم ما وراء طبيعت مى‌رود و هر گونه فكر شرك‌آلود را از دل زدوده و در كوره اين حوادث- به مصداق" مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ‌"- از هر ناخالصى خالص مى‌گردد.

كوتاه سخن اينكه: هميشه يك نقطه نورانى در درون قلب انسان وجود دارد كه خط ارتباطى او با جهان ما وراء طبيعت، و نزديكترين راه به سوى خدا است. تعليمات غلط و غفلت و غرور، مخصوصا به هنگام سلامت و وفور نعمت، پرده‌هايى بر آن مى‌افكند، اما طوفانهاى حوادث اين پرده‌ها را مى‌درد و خاكسترها را كنار مى‌زند، و آن نقطه نورانى آشكار مى‌شود.

به همين دليل پيشوايان بزرگ اسلام كسانى را كه در مساله خداشناسى سخت در ترديد فرو مى‌رفتند از همين طريق ارشاد مى‌نمودند.

داستان مرد سرگردانى را كه در امر خداشناسى گرفتار شك و ترديد شده بود، و امام صادق ع از همين راه فطرى و درونى او را ارشاد فرمود، همه شنيده‌ايم.

عرض كرد:

يا بن رسول اللَّه دلنى على اللَّه ما هو؟ فقد اكثر على المجادلون و حيرونى! فقال له الامام (ع): يا عبد اللَّه! هل ركبت سفينة قط؟ قال نعم، قال فهل كسر بك حيث لا سفينة تنجيك و لا سباحة تغنيك؟ قال نعم.

قال فهل تعلق قلبك هنالك ان شيئا من الاشياء قادر على ان يخلصك من ورطتك؟ قال: نعم.

قال الصادق (ع) فذلك الشي‌ء هو اللَّه القادر على الانجاء حيث لا منجى، و على الاغاثة حيث لا مغيث: