خويشاوندى با اقوامشان نيز داشتند.

" مدين" شهرى است در جنوب غربى اردن كه امروز به نام" معان" خوانده مى‌شود، در شرق" خليج عقبه" قرار گرفته، و حضرت شعيب و قومش در آنجا مى‌زيستند [1]" شعيب" مانند ساير پيامبران بزرگ خدا دعوت خود را از اعتقاد به مبدأ و معاد كه پايه و اساس هر دين و آئين است آغاز كرد،" گفت اى قوم من! خدا را بپرستيد و به روز قيامت اميدوار باشيد" (فَقالَ يا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَ ارْجُوا الْيَوْمَ الْآخِرَ).

ايمان به مبدأ سبب مى‌شود كه انسان احساس مراقبت دقيقى به طور دائم از ناحيه پروردگار بر اعمال خود داشته باشد، و ايمان به معاد انسان را به ياد دادگاه عظيمى مى‌اندازد كه همه چيز بى كم و كاست در آن مورد بررسى قرار خواهد گرفت.

اعتقاد به اين دو اصل مسلما در تربيت و اصلاح انسان تاثير فوق العاده‌اى خواهد داشت.

دستور سوم" شعيب" يك دستور جامع عملى بود كه تمام برنامه‌هاى اجتماعى را در برمى‌گيرد گفت:" سعى در فساد در زمين مكنيد" (وَ لا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ‌).

فساد مفهوم وسيعى دارد كه هر گونه نابسامانى و ويرانگرى و انحراف و ظلم را در بر مى‌گيرد و نقطه مقابل آن صلاح و اصلاح است كه تمام برنامه‌هاى سازنده در مفهوم آن جمع است.

" تعثوا" از ماده" عثى" به معنى توليد فساد كردن است، منتها اين‌

[1] در باره" مدين" شرح مبسوطى ذيل آيه 23 سوره قصص در همين جلد از تفسير نمونه داشتيم.