ترجمه:

36- ما به سوى مدين برادرشان شعيب را فرستاديم، گفت: اى قوم من! خدا را بپرستيد و به روز بازپسين اميدوار باشيد، و در زمين فساد نكنيد.

37- آنها او را تكذيب كردند و به اين سبب زلزله آنها را فرو گرفت و در خانه‌هاى خود به رو در افتادند و مردند.

38- ما طايفه عاد و ثمود را نيز هلاك كرديم، و مساكن (ويران شده) آنها براى شما آشكار است، شيطان اعمالشان را براى آنها زينت كرده بود، لذا آنان را از راه بازداشت در حالى كه مى‌ديدند! 39- قارُونَ وَ فِرْعَوْنَ وَ هامانَ‌ را نيز هلاك كرديم، موسى با دلائل روشن به سراغ آنها آمد اما آنها در زمين برترى‌جويى كردند، ولى نتوانستند بر خدا پيشى گيرند.

40- ما هر يك از آنها را به گناهشان گرفتيم، بر بعضى از آنها طوفانى توأم با سنگريزه فرستاديم، و بعضى از آنها را صيحه آسمانى فرو گرفت، و بعضى ديگر را در زمين فرو برديم، و بعضى را غرق كرديم، خداوند هرگز به آنها ستم نكرد، ولى آنها خودشان بر خويشتن ستم نمودند.

تفسير: هر گروه ستمگر به نوعى مجازات شدند

بعد از داستان لوط و قومش نوبت به اقوام ديگرى همچون" قوم شعيب" و" عاد" و" ثمود" و" قارون" و" فرعون" مى‌رسد كه در آيات مورد بحث به هر كدام اشاره فشرده و كوتاهى براى يك نتيجه‌گيرى كلى شده است.

نخست مى‌گويد:" ما به سوى" مدين" برادرشان شعيب را فرستاديم" (وَ إِلى‌ مَدْيَنَ أَخاهُمْ شُعَيْباً) [1] تعبير به برادر، چنان كه بارها گفته‌ايم، اشاره به نهايت محبت اين پيامبران نسبت به امتهايشان و عدم سلطه‌جويى است، البته اين پيامبران غالبا پيوند

[1] اين جمله عطف است بر جمله" و لقد ارسلنا نوحا" و ما بعد آن.