بازگو مى‌كند.

مى‌گويد:" ما نوح را به سوى قومش فرستاديم و او در ميان آنها هزار سال بجز پنجاه سال، درنگ كرد" (وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا نُوحاً إِلى‌ قَوْمِهِ فَلَبِثَ فِيهِمْ أَلْفَ سَنَةٍ إِلَّا خَمْسِينَ عاماً).

شب و روز مشغول تبليغ و دعوت به سوى توحيد بود، در خلوت و تنهايى، در ميان جمعيت و با استفاده از هر فرصت، آنها را در اين مدت طولانى يعنى 950 سال! به سوى خدا فرا خواند، و از اين تلاش پى‌گير خسته نشد و ضعف و فتورى به خود راه نداد، اما با اينهمه جز گروه اندكى (حدود هشتاد نفر طبق نقل تواريخ) ايمان نياوردند (يعنى بطور متوسط هر دوازده سال يك نفر!).

بنا بر اين شما در راه دعوت به سوى حق و مبارزه با انحرافات خسته نشويد كه برنامه شما در مقابل برنامه نوح ع سهل و آسان است.

ولى ببينيد پايان اين قوم ستمگر و لجوج به كجا رسيد:" سرانجام طوفان عظيم آنها را فرو گرفت، در حالى كه ظالم و ستمگر بودند" (فَأَخَذَهُمُ الطُّوفانُ وَ هُمْ ظالِمُونَ‌).

و به اين ترتيب طومار زندگى ننگينشان درهم پيچيده شد، و كاخها و قصرها و جسدهاى بيجانشان در امواج طوفان دفن شد.

تعبير به" هزار سال الا پنجاه سال"- در حالى كه ممكن بود از اول 950 سال بگويد- براى اشاره به عظمت و طول اين زمان است، زيرا عدد" هزار" آن هم به صورت" هزار سال" براى" مدت تبليغ" عدد بسيار بزرگى محسوب مى‌شود.

ظاهر آيه فوق اين است كه اين مقدار، تمام عمر نوح نبود- هر چند تورات كنونى اين عدد را براى تمام مدت عمر نوح ذكر كرده، (تورات- سفر تكوين فصل نهم) بلكه بعد از طوفان هم مدت ديگرى زندگى كرد كه طبق‌